Euroregion Nysa obfituje w lasy, które porastają przede wszystkim pasma górskie Sudetów, Gór Łużyckich i Szwajcarii Saksońskiej oraz niziny na północy regionu, gdzie występują ubogie gleby piaszczyste. Mniej lasów spotyka się na wykorzystywanych rolniczo terenach pogórzy. Ale i tutaj rosną lasy – na licznych wzgórzach i w głębokich dolinach potoków.
zdięcie: Puszcza Zgorzelecka koło Żółtego łąka
To, co dziś określamy mianem lasu, doświadczyło wielu zmian ze strony ludzi. Od XIX w. prawie wszędzie prowadzono intensywną gospodarkę leśną. W rezultacie na miejscu dawniej nieraz bardzo prześwietlonych, często odwiedzanych przez bydło powstały zwarte, cieniste lasy. Z drugiej strony doprowadziło to do zastąpienia naturalnych lasów mieszanych przez jednogatunkowe plantacje, w których dominują przede wszystkim świerki (na pogórzu) i sosny (na nizinach). Prócz tego drzewa są dziś wycinane na długo przed osiągnięciem naturalnej granicy swojego wieku, zanim zaczną próchnieć od środka, co zmniejszyłoby wartość drewna.
Uprawy leśne, jak wszystkie uprawy jednogatunkowe, są bezbronne wobec masowego pojawiania się różnych szkodników. Szczególnie jednak wysokie zanieczyszczenie powietrza w II. połowie XX w. doprowadziło do obumarcia całych połaci lasów. Klęska ta dotknęła szczególnie lasy w Górach Izerskich. Bardzo wrażliwe okazały się drzewostany iglaste, jak występujące na dużych obaszarach świerki. Jeszcze bardziej wrażliwa jodła prawie zanikła. W lepszym stanie przetrwały lasy liściaste jak buczyny.
Czynione są starania, aby na miejsce obumarłych plantacji świerkowych wprowadzić tzw. zarośla odporne na dym, jak np. modrzew lub pochodzący z Ameryki Północnej świerk kłujący (świerk srebrny).